351km Schwäbische Alb distanz

Van 2 t/m 6 Augustus deed ik mee aan de Schwäbische Alb  Distanz over een afstand van 351km met mijn 19-jarige merrie Geraldyne el Jamaal.

Geraldyne is in Brazilië geboren en is een dochter van Ali Jamaal en komt uit de merrie Gai Natascha van Bey Shah. De moederlijn van Geraldyne is overwegend Amerikaanse crabbetlijnen van de Gainey fokkerij. In 2012 heb ik Geraldyne gekocht en pas in 2016, op een leeftijd van 14 jaar heb ik haar naar Nederland kunnen halen. Op 15-jarige leeftijd heb ik haar ingereden. Tussendoor heeft ze ook weer twee veulens gehad. In totaal is Geraldyne de trotse moeder van 15 veulens!

Vorig jaar heb ik besloten om Geraldyne niet meer zelf te laten dragen en verder te gaan in de sport. Ze beleefde zoveel plezier aan rijden dat ik het wel met haar wilde proberen. Intussen hebben we twee keer een klasse drie wedstrijd uitgereden waarvan recentelijk nog een 2-daagse van 96km wat Geraldyne met gemak aflegde.

De laaste jaren heb ik gemerkt dat Geraldyne het erg goed doet op meerdaagse wedstrijden en dat het vooral ook ontzettend leuk is! Vorig jaar hebben wij de Ahlhorner Heide Distanz in Duitsland gedaan van 87km in één dag en dit jaar besloten wij voor de meerdaagse te gaan van 96km. Dit pakte ze zo ontzettend goed op, dat ik besloot om eens een échte uitdaging voor haar uit te zoeken en zo kwamen wij bij de Schwäbische Alb aan. Een wedstrijd van 351km over vijf dagen met 3000 hoogtemeters.

De laatste week van de wedstrijd heb ik niet veel meer gedaan. Wel is ze nog naar Margritta Holtman, de osteopaat geweest zodat haar lijf lekker los was.  Buurvrouw Suzanne was zo lief om mijn schapenwollen dekjes weer zo te wassen dat ze er weer als nieuw uitzagen.

Ook op administratief vlak werden voorbereidingen getroffen. Zo werd er een riding permit aangevraagd bij het KNHS om in Duitsland te mogen starten. Ook heb ik een meldingsformulier naar het KNHS gestuurd waarop ik aankondigde dat ik de Schwäbische Alb Distanz ging starten.

De Schwäbische Alb is een zogeheten kaartenrit. Dit bekent dat de routes niet gemarkeerd zijn met lintjes of pijlen, maar dat je je weg moet vinden door middel van een kaart. Het is een route van A naar B met tussendoor een aantal controlepunten, vetgates en een vetcheck. Iedere dag wordt het kamp weer ergens anders opgezet en zo wordt langzaam het eindpunt bereikt. 

Op de zondag een week voor de wedstrijd werd door de Nederlandse deelnemers van de Alb nog een rit ingepland. Hier werd samen nog een laatste trainingsrit gemaakt en de details van de wedstijd doorgesproken. Na nog wat laatste voorbereidingen was het dan eindelijk zo ver!

De reis

Op zondag vertrokken wij al naar Weingarten, nabij Karlruhe, Duitsland. Hier wonen namelijk vrienden van ons en zo kon Geraldyne na een rit van ongeveer 600km uitrusten tussen de prachtige Arabieren van Max en Nicole Barth. De volgende dag gezamenlijk een ontzettend gezellige dag gehad en rond 14u vertrokken wij naar de startlocatie van de Schwäbische Alb in Rammingen.

Daar aangekomen konden wij een mooi plekje vinden op het weiland en werd het kamp opgezet. Als normaliter niet-kampeerders was het even stoeien met de tent maar toen deze eenmaal stond was het tijd voor de voorkeuring en voorbespreking. Geraldyne maakte gelijk een sterke start met een mooie kaart vol A'tjes en een HS van 40. 's Avonds was het gezamenlijk eten met Team Holland, bestaande uit ruiters ikzefl, Marly, Jan Jaap en Pauline en de grooms Ilva, Ed, Moniek, Jade en Louis. Daarna was het tijd voor de voorbespreking. Voor het slapen gaan hebben wij Geraldyne uitgerust met een reflecterend halster met GPS tracker en een camera op haar paddock gezet. Na het avontuur van haar en Volga tijdens de Alhornerheide Distanz vorige mand, zou mij dat niet nog een keer gebeuren!

Geraldyne op haar voorovernachtingsplekje

Dag 1

De volgende ochtend was het snel weer alles inpakken gezien de auto en de trailer gelijk mee moesten naar het volgende punt. Om 8u was de start. We besloten om de eerste dag met de andere ruiters van Team Holland samen te rijden om te zien hoe dat zou gaan. Geraldyne liet echter al gauw zien dat die "heuveltjes" voor haar niet veel voorstelden voor haar en draafde zonder vaart te minderen, zonder moeite de berg omhoog! Geraldyne is een merrie die graag constant blijft lopen. Eenmaal op tempo moet je haar eigenlijk niet storen en tussendoor stappen is niet zo haar ding. Daardoor liep het niet zo lekker binnen de groep en besloot ik halverwege de tweede ronde alleen verder te gaan. Dit ging een stuk beter. De vetgates vlogen we door met een prachtige kaart met allemaal A! En zo kwamen we al vlot aan op het pauzeplekje op 33km. De Schwäbische Alb is een rit van 350km en je hebt iedere dag de kans om eerder te stoppen en je km's toch mee te laten tellen. Omdat Geraldyne al op leeftijd is en we niet zo goed wisten hoe ze het vol zou houden zo'n hele week, hadden wij besloten om iedere dag op de eerste mogelijkheid te stoppen en de volgende dag door te gaan. Zo besloten we de eerste dag op 33km te stoppen en vast naar de volgende slaapplek te gaan.

De slaapplek was een prachtige plaats op een heuvel met een waanzinnig uitzicht op het beneden liggende dal. Wat een kadootje om zo wakker te worden 's morgens! Het kamp werd weer opgezet en het na gezamenlijk diner en de voorbespreking was het tijd om te gaan slapen. 's Avonds begon het helaas te regenen wat direct de voorboden was voor de rest va de week. Gelukkig had Geraldyne een tentje, waar ze dankbaar gebruik van maakte zodat ze toch droog kon staan!

Geraldyne en ik samen met Team Holland tijdens de eerste dag

Dag 2

De volgende dag gingen we weer om 8u van start. Terwijl de klanken van Cirque de Soleil's "Alegria" uit de spiekers klonken, gingen de zeventien deelnemers op weg naar de 2e etappe. Ik besloot met Geraldyne in het midden te gaan starten, zodat ik iets meer tempo kon maken. Het eerste gedeelte was bergafwaarts. Hier had Geraldyne zo weinig moeite mee dat ze in stap al een paar ruiters inhaalden en zo kwamen we terecht in de kopgroep. We besloten om hier bij te blijven. Geraldyne bewees dit tempo prima aan te komen door met een hartslagje van 40 binnen te komen op de vetgate. Verder allemaal A'tjes en na 32km besloten om voor vandaag te stoppen. Helaas werd Marly van Team Holland afgekeurd zodat er nog maar drie Nederlanders in de race bleven.

De slaapplek van deze nacht was op Staatsgestüt Marbach. Een prachtige stoeterij waar ze onder andere Arabische volbloedpaarden fokken. Na het opzetten van het kamp op de heuvel, kregen we een rondleiding door de stallen. 's Avonds ging het met zijn allen naar de Pizzeria en was het na de voorbespreking weer tijd voor de voorbespreking.

Dag 3

De 3e dag ging de route door diverse prachtige valleien en dalletjes. Wát een prachtige route! Vandaag had ik besloten om alleen te rijden. Geraldyne loopt dan toch het fijnste. Wat hebben we van elkaar genoten! Flinke klimmetjes en adembenemende uitzichten. De eerste vetgate kwam al snel in het zicht. Direct aangeboden met HS 44 en weer allemaal A'tjes en zo ging het door de prachtige natuur verder naar het het laatste pauze plekje van de dag. Voor we daar aankwamen konden we nog genieten van een adembenemend uitzicht vanaf het topje van de berg naar het stadje in het dal onder ons. Wát een uitzicht.

Daarna ging het een heel flink stuk naar beneden en onderaan de berg kwamen wij ook de andere deelnemers tegen. Tijdens deze wedstrijd mag namelijk ieder zijn eigen weg kiezen, zo lang je de controle punten en de vetgates maar aan doet. Ik was met Geraldyne dwars over de berg gegaan en de andere ruiters hadden er omheen gereden. Eenmaal bij de vetgate aangekomen overtuigde de organisator van de wedstrijd mij ervan om toch door te gaan. Geraldyne was zo super fit en de route was zo mooi! Dus toch besloten om verder te gaan dan de geplande 33 km.

De route volgde voor een deel de rivier. Ik reed aan kop met Geraldyne, gevolgd door een klein groepje ruiters. Het was prachtig door de vallei met aan weerskanten rotsformaties en in het midden de kabbelende rivier. Op een gegeven moment begon de weg wat omhoog te lopen en op het moment dat ik het asfalt omhoog wilde nemen werd ik teruggeroepen door de ruiters achter mij. Er was een snellere weg en ik moest hen maar volgen. Ze leidde mij naar een paadje of iets wat dat moest voorstellen. Het ging heel erg stijl omhoog en was dicht begroeid met struiken en laag hangende takken. Je kon niet eens zien dat het een pad was. Ik keek ze een beetje ongelovig aan maar nee hoor, daar gingen ze. Hup naar boven. Ik pakte Geraldyne bij haar manen vast en bukte zo diep ik kon met mijn hoofd bij haar schouder. Deed een schietgebedje en volgde de rest. Geraldyne klauterde handig omhoog. Eén keer gleed haar achterbeen weg omdat ze op een rotsblok terecht kwam met afzetten, maar ze hielt zichzelf prima in balans en klauterde door. Eindelijk na een minuut bukken, kon ik weer rechtop gaan zitten en vervolgde het pad naar boven.

Daar aangekomen ging het een stukje rechtuit, tot we bij het volgende avontuurlijke punt uitkwamen. Voor mij lag weer zo'n enorm stijl pad met een flinke opsprong om er op te komen en vervolgens honderden dikke boomstronken die kris kras over de helling naar boven liepen. Rechts en links van ons liep een asfalt pad en ik ging er vanuit dat we die gingen nemen. Niets was minder waar, want volgens de ruiters konden we flink tijd besparen wanneer we hier recht omhoog zouden gaan i.p.v. via het asfalt om de berg heen. En ja hoor, daar gingen ze. Met een hupje sprongen ze de opsprong op naar boven en daarna klauterde ze al glijdend het pad op naar boven. Nu is Geraldyne opgegroeid in het tropische regenwoud in Brazilië dus over uitstekende boomstronken maakte ik mij geen zorgen. Ze hupte de opsprong gemakkelijk op naar boven en klauterde behendig zonder uit te glijden achter de andere paarden aan. Eenmaal boven aangekomen ging het weer in een drafje verder. Na 45km werd dan de vetgate bereikt waar we met een HS van 48 direct aan konden bieden en we daar besloten om voor vandaag te stoppen. Helaas werd Team Holland lid, Jan Jaap, afgekeurd met zijn paard en bleven alleen Pauline en ik nog over.

Tijdens de prijsuitreiking van de dagetappe, bleken Geraldyne en ik op de 5e plaats te zijn geëindigd! Zo leuk!

We reisden per trailer naar de volgende slaapplek. Dit maal sliepen we midden tussen de koeien die ons 's morgens tijdig wakker maakten met hun geloei. Om 8u was de start en dit keer reden Geraldyne en ik weer mee met de kopgroep.

Dag 4

De vierde dag was de route niet zo mooi. Pauline besloot deze dag over te slaan en haar paard wat extra rust te geven. Als je meer dan twee dagen de minimale afstand hebt volbracht, dan mag je een dag overslaan op deze wedstrijd. Geraldyne was kneiterfit dus ik besloot om gewoon van start te gaan. Ik reed weer mee in de kopgroep en dat ging redelijk goed. De route was echter wel echt saai. Veel door dorpjes met veel asfalt. Ik besloot daarom op 22km te stoppen en Geraldyne wat extra vrij te geven zo voor de laatste dag. Zo reden we door naar de laatste slaapplek. Een manege waar ook een box beschikbaar was voor Geraldyne. Hier was ik wel heel blij mee want een uur na aankomst begon het noodweer. Onweer, enorme wolkbreuken met water. En dit ging uren zo door. Later op de nacht werd het droger maar ook in de ochtend begon het weer te regenen.

Dag 5

En zo begon onze laatste dag in de regen. Ik had besloten om deze laatste dag met Pauline mee te rijden en we startten ergens achterin. Eenmaal aangekomen in het dal, was de regen gestopt en kwam eindelijk de zon te voorschijn. De route was adembenemend mooi en zeker de mooiste tot nu toe. Wel flinke klimmetjes maar het was het dubbel en dwars waard. Geraldyne voelde ontzettend fit en zo kwam ze vrolijk de derde vetgate binnen met een HS van 40 en allemaal A'tjes waarop de dierenarts vroeg of ze überhaupt wel gelopen had!

Geraldyne deed het zo goed, dat wij besloten om de hele dagafstand te gaan rijden en te finishen boven op de Schwäbische alb, op 1000 meter hoogte. Pauline besloot op de laatste vetgate te stoppen. We hadden een uur pauze en dan zouden we de laatste 15km afleggen wat bestond uit lauter klimmen. Helaas werd ik zo'n twintig minuten voor de start van de laatste ronde ontzettend ziek en duizelig. Het was zelfs zó erg, dat áls ik al op mijn paard had kunnen stappen, ik niet met zekerheid kon zeggen er niet direct weer vanaf te vallen. Daarom besloten om te stoppen. Hiermee sloot ik de Schwäbisch Alb af met een totaal gereden afstand van 175km over 5 dagen en in totaal 2559 hoogtemeters. 18 uur heb ik in het zadel gezet en ieder moment genoten van mijn sterke fanatieke dame die iedere km met mij mee genoot.

De rit zelf was heel goed te doen. De organisatie ontzettend tof. De paden waren of wel asfalt of wel kiezel of losse stenen maar met rondom beslag en voor zooltjes was het goed te doen. Het meest zware aan de wedstrijd vond ik het kamperen en het reizen van plek naar plek. Steeds weer het kamp afbreken en ergens anders opzetten, het oncomfortabel slapen. Het ontbreken van een douche. Ik zou graag nog een keer mee doen en dan voor de hele afstand gaan maar dan wel met een camper en niet meer in een tent!

Omdat ik zelf best beroerd bleef die laatste dag, zijn wij na de nakeuring direct vertrokken. Die was uiteraard weer super met allemaal A'tjes. Later hoorde ik van Ilva dat wij met ons Team Holland de ereprijs hadden behaald voor 'beste team'!

Geraldyne bleef nog twee dagen bij Max en Nicole staan om bij te komen, voordat we de lange reis terug naar huis maakte.

Terugkijkend op de wedstrijd, heeft Geraldyne zich echt ruim overtroffen. Ze was en bleef zo ontzettend fit. Gezien ze 2 jaar geleden nog haar laatste veulen aan de voet had, heeft ze in die tijd erna echt enorme sprongen gemaakt! Ons volgende doel is de 2 daagse Emsland Distanz van 140 km!

Video

Wij hebben het hele weekend samengevoegd in een video. Deze kun je hieronder bekijken! Natuurlijk kun je ook kiezen om de lange versie te bekijken! 

Ben je enthousiast geworden na het lezen van deze blog en wil je graag starten met endurance? Lees dan onze blog hoe te beginnen met endurance!

In het vervolg blog gaan we verder met de training voor de klasse twee en het behalen van je novice.

Ook hebben wij diverse hengsten ter dekking met sport resultaten.

Wil je kijken hoe je de sport kan combineren met het fokken van een veulen? Bekijk dan onze vorige blog: Het combineren van sport vs fokkerij!

Over de blogger

Talitha Bakker van Arabian Stud Europe is actief binnen de endurancsport sinds 2014. Ze heeft een eigen fokkerij van Arabische volbloedpaarden sinds 1997 genaamd Arabian Stud Europe die zich richt op het fokken van Arabische volbloed show- en sportpaarden. Daarbij zijn er meerdere paarden afkomstig uit deze fokkerij die op het hoogste internationale niveau lopen.

Talitha zelf heeft internationaal gereden met de zelfgefokte paarden ASE Marajó en ASE Bisiriya Hlayyil t/m de CEI 2*. Deze zijn helemaal vanaf het nulpunt opgetraind naar internationaal topniveau. Op dit moment heeft ze de jonge merrie ASE Falaree in training voor de Internationale wedstrijden waarbij ze momenteel bezig zijn met het behalen van de novice kwalificatie, in de hoop om in 2022 de start te maken op FEI niveau.